Με τη ¨βιτρίνα¨ και την ωραιοποίηση να κερδίζουν ολοένα και περισσότερο χώρο στη ζωή μας, η επιβολή ενός θετικού τρόπου σκέψης έχει φτάσει να πιέζει σε τέτοιο βαθμό τους ανθρώπους που τελικά καταλήγει να λειτουργεί κάθε άλλο παρά θετικά.
Αμέτρητα tips και συμβουλές, ειδικοί επαγγελματίες, αποφθέγματα σοφών, παροτρύνσεις για good vibes only κι άλλες μέθοδοι, επιστρατεύονται ώστε να ξεπεράσουμε ό,τι αρνητικό μας χτυπά την πόρτα.
Αλλά είναι αυτός ένας τρόπος για να διαχειριζόμαστε αποτελεσματικά τις δυσκολίες μας; Όπως ισχύει για όλα, οτιδήποτε κινείται στα άκρα γίνεται τοξικό, άρα ένας αισιόδοξος τρόπος σκέψης προφανώς βοηθά να ξεπερνούμε τα δύσκολα αλλά η επιβολή μιας μόνιμης θετικότητας ίσως μας οδηγεί σε μια πλάνη.
Ποια ανάγκη όμως καλύπτει αυτή η πλάνη; Μήπως βοηθά να αποφύγουμε άβολα και δυσάρεστα συναισθήματα; Μήπως είναι ένας τρόπος να αρνηθούμε προβλήματα που πονούν; Μήπως παλεύουμε να μην βιώσουμε ξανά το τραύμα από μια πληγή που είναι ακόμα ανοιχτή; Μήπως το κυνήγι της τελειότητας (που η εποχή μας επίμονα εκθειάζει) είναι το κίνητρο; Μήπως η ανάγκη μας να έχουμε μία αψεγάδιαστη και άτρωτη εικόνα για τον εαυτό μας, στην οποία δεν χωρούν οι αδυναμίες, είναι άλλος ένας λόγος που φορούμε το ψεύτικο, μόνιμο χαμόγελο; Μήπως νιώθουμε αδύναμοι και ότι δεν θα τα καταφέρουμε; Ίσως ισχύουν κάποια από αυτά, ίσως και όλα.
Παντού όμως μιλάμε για ανάγκη κι όχι για συνήθεια. Αν η θετικότητα γίνεται από συνήθεια εύκολα θα αλλάξει και θα μας αφήσει να βιώσουμε το αρνητικό και ακολούθως να το ξεπεράσουμε. Η αναγκαιότητα όμως κρύβει μέσα της ισχυρά κίνητρα. Πολύ πόνο. Φόβο. Αγωνία. Άγχος. Αδυναμία. Ανασφάλεια. Όλα αυτά θέλουμε να αποφύγουμε να τα βιώσουμε. Έτσι , δημιουργείται στον ψυχικό μας κόσμο (που τον χαρακτηρίζει η εξαιρετική ικανότητα να θυμάται τα πάντα!) μία σύγχυση. Ενώ αισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά εμείς προσπαθούμε να του επιβάλλουμε μία θετική σκέψη μακριά από το πρόβλημα. Όμως με το να μην αντιμετωπίζουμε το θέμα που μας δυσκολεύει δεν σημαίνει ότι το εξαφανίζουμε ή το μικραίνουμε. Αντίθετα μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο αποφυγής του προβλήματος, παραίτησης από την προσπάθεια για τη λύση του και άρα μεγέθυνσης αυτού με την πάροδο του χρόνου. Έτσι η θετικότητα καταλήγει να γίνεται τοξική κι επιβλαβής.
Άρα, η προτροπή σκέψου θετικά, σε αυτές τις περιπτώσεις, δίνει μία τέλεια δικαιολογία για τον εαυτό μας να ¨κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του¨.
Αν ήμασταν παιδιά θα κλείναμε τα μάτια και θα ήμασταν σίγουροι ότι όπως εμείς δεν βλέπουμε την πραγματικότητα έτσι δεν μας βλέπει και αυτή. Μα είμαστε ανήλικες. Και η νίκη στο κρυφτό θα έρθει όταν ανοίξουμε τα μάτια και ψάξουμε. Έτσι, θα καταφέρουμε να εισέλθουμε σε έναν κόσμο που δεν θα αρνείται τα προβλήματα αλλά αντίθετα θα προσπαθεί να τα δει κατάματα. Δίνοντας στον εαυτό μας το δικαίωμα να βιώσει την απελπισία, τον φόβο, τον πόνο και όλα τα αρνητικά συναισθήματα αυτομάτως του δίνουμε και την ευκαιρία να τα ξεπεράσει. Είναι αυτός ίσως ο δύσκολος δρόμος, αλλά έχοντας αισιοδοξία καθώς τον περπατούμε θα μας οδηγήσει στην ευτυχία την αληθινή, όχι την επίπλαστη.
Η πολυπόθητη ψυχική ανθεκτικότητα δεν σημαίνει ότι παρά τις δυσκολίες που ζούμε, ιδιαίτερα σε αυτή τη φάση της διάχυτης κι οδυνηρής ανασφάλειας, απλά σκεφτόμαστε θετικά παραμένοντας ανέγγιχτοι χωρίς καμία γρατζουνιά. Αντιθέτως, ψυχικά ανθεκτικός μοιάζει να ΄ναι αυτός που βρίσκει τις δυνάμεις να ορθωθεί ξανά αφού όμως πρώτα έχει τσαλακωθεί μέσα του. Δεν θα ΄ναι ίσως ποτέ ξανά ο ίδιος. Μα ίσως να ΄ναι κι ευτυχέστερος.
Ρενέ Μαγκρίτ, Απαγορεύεται η αντιγραφή (Προσωπογραφία του Edward James), 1937.
Comments